Passion for pastry and Mercedes

Donderdagavond was er een introductie van twee nieuwe Mercedessen op het Forepark bij de Mercedes-Benz. Er was gevraagd of mijn ouders deze feestelijke avond iets wilden opleuken, door middel van het uitdelen van iets lekkers.

En zo kwam het dat ik donderdagavond, met een speciaal daarvoor bedrukt macaron shirt, macarons liep uit te delen. Dit samen met een college en mijn moeder.
Het publiek dat er liep was erg verschillend. Je had er bijvoorbeeld de volgende combinaties:
* Mannen waarvan het leek alsof ze dachten: Kijk mij hier eens even dik doen. Vaak gevolgd door hun zoon die dit gedrag immiteerde met daarachter hun vrouw. Op hoge hakken, haar netjes geföht, en rode lippenstift
* Oudere stellen, die nu eens gingen kijken of er een leuk cabrio'tje voor hen bij stond
* Dikke mannen die amper uit bepaalde auto's konden komen en die met name voor de hapjes kwamen
* En de zogenaamde 'normale mensen' die het gewoon een gezellig avondje vonden


Grappig was wel dat veel mensen Jarreau herkenden. Dit maakte het een stuk gemakkelijker om de macarons uit te delen. Ik vond het erg leuk om mee te maken en zou het zo weer een keer doen. Ik heb er naast de andere lekkere hapjes genoeg moois gezien.

Zoals Janis Joplin ooit zong: O Lord won't you buy me a Mercedes-Benz?

Mmm..sushi

In het begin had ik niet echt een goed woord over voor sushi, maar na het een aantal keren gegeten te hebben ben ik er nu helemaal weg van! Bijna elk weekend probeer ik mijn ouders wel zo gek te krijgen om sushi te gaan eten. Dit weekend staat er, helaas, geen sushi op de planning. Dit omdat wij zaterdag altijd een patatje eten en morgenavond niet thuis zijn. Jammer! Maar laat ik nou net vandaag een doosje sushi cadeau krijgen van een voor mij redelijk onbekende jongen..

Ik herkende de jongen enigzins van de viszaak die bij ons in de straat zit. Hij werkt daar zo af en toe in de verkoop. Ik had hem daar in totaal zo'n twee keer gezien. Vandaag kwam hij bij ons in de winkel. Hij kwam vier gebakjes halen voor zijn baas en één voor hemzelf. Na het lijstje van zijn baas afgewerkt te hebben moest hij er nog één kiezen. Hij vond het moeilijk om te kiezen en stelde mij de vraag: 'Wat vind jij nou lekker?' Ik wees er een paar aan, maar uiteindelijk koos hij er een, die ik juist niet had aangewezen. Sukkel dacht ik, waarom vraag je het dan?
Terwijl ik ondertussen alles in een doosje deed kwam de volgende vraag: 'Ga je vanavond nog iets doen?' Na enige twijfel antwoordde ik: 'Ja, leren voor m'n tentamens'. Sukkel dacht hij toen waarschijnlijk, nadat hij had uitgelegd dat hij ondanks zijn tentamen Frans van maandag toch echt nog ging stappen.

Een collega van mij vroeg toen hij weg was: 'Kende jij hem?' Waarop ik antwoordde dat ik hem alleen van gezicht kende.


Een paar uur later verscheen hij weer in de winkel. Hij stoof op mij af en zei: 'Kijk eens een doosje sushi voor je, geniet er maar lekker van.' Ik reageerde natuurlijk uiterst enthousiast met: 'Owww sushi, daar ben ik gek op!' Waarna hij vervolgens weer verdween. Ik weet niet of dit gewoon een aardig presentje was, of dat hij er meer mee bedoelde..
Ik was er in ieder geval erg blij mee! Zo had ik toch nog mijn sushi dit weekend.

Daughters of Africa

Ik vind het altijd echt een uitje om naar het theater te gaan. Mijn moeder is altijd van de leuke uitjes en had dit keer kaarten geregeld voor Daughters of Africa. Mijn moeder had ook kaarten geregeld voor haar vriendin en haar dochter. En zo gingen twee moeders met hun dochter(s) vrijdagavond 12 maart naar Koninklijk Theater Carré...

Daughters of Africa is een voorstelling waarin 12 jonge meiden uit meerdere Afrikaanse landen het podium vullen. Met hun eigen culturen en hun eigen interpretatie van de Westerse wereld. Het is een show waarin gezongen wordt onder begeleiding van een live orkest. Alleen dat was al geweldig. Als je de zangkunsten van Afrikanen vergelijkt met die van Nederlanders is het een wereld van verschil! Ik zat af en toe echt met kippenvel.
Ook vertellen de vrouwen om de beurt iets over hun leven. Wat zij hebben meegemaakt en welke dromen zij nog voor de toekomst hebben. Er zitten echt mooie verhalen bij.

We zaten op de tweede rij en konden alles dus goed zien. Hetgeen waar ik persoonlijk alleen niet zo van hou is dat je als zaal mee moet doen. En ook dit moment brak op een gegeven moment aan. Alle vrouwen tussen de 10 en 20 jaar moesten opstaan en de heupen eens even flink heen en weer bewegen. Aangezien op rij één allemaal oude en dikke mannen zaten was ik dus samen met mijn zusje de voorste in de zaal die en public zijn heupen moest gaan bewegen. Dit ging er niet in bij mij. Vervolgens werd alle vrouwen tussen de 20 en 50 jaar gevraagd op te staan en hetzelfde te doen. Toen moest ik er toch echt aan gaan geloven. Niemand zou immers geloven dat ik jonger als 9 jaar of 50+ was.

Al met al heb ik een geweldige avond gehad en raad ik deze show bij iedereen aan!

Een avond om nooit te vergeten

Tijdens de restaurantweek kun je voor € 25,- bij een sterren restaurant gaan eten. Een leuk concept, en ook wij hadden een plaatsje weten te bemachtigen. Samen met mijn moeder ging ik dinsdagavond dan ook eten bij een van deze restaurants. Een restaurant gevestigd in een vijf sterren hotel. Het was een avond die ik niet snel zal vergeten. Ik zal jullie vertellen waarom..

Nadat wij plaats hadden genomen aan onze gereserveerde tafel kwam er een wat popie jopie ober naar ons toe. Hij draaide zijn riedel af om extra opties naast het menu te verkopen. Zoals een fles water, olijfolie bij het brood en een dure wijn. Samen met mijn moeder besloten wij er de sport van te maken om tegen al die extra opties nee te zeggen. Totdat we de amuse op hadden. Het smaakte werkelijk voortreffelijk en de smaakcombinaties waren goed op elkaar afgestemd. Toen kwam er een andere ober die op een deftige toon vroeg of wij het menu met een tussengerechtje wilde uitbreiden. Wij besloten het te doen, we waren tenslotte een avondje uit. Een gerecht dat werd omschreven als gamba's in een vanillesaus.

Na het voorgerecht gekregen te hebben volgde het tussengerecht. Een beetje een tegenvaller want het bleek een stuk kabeljauw te zijn met daar bovenop één gamba. Aangezien ik niet zo van witvis hou, had ik een stuk laten liggen. De popie jopie ober kwam de borden ophalen en vroeg of het niet erg in de smaak was gevallen. Op het moment dat hij mijn bord oppakte liet hij het uit zijn handen vallen, vloog het stuk kabeljauw over het tapijt en lag het bord in stukken op de grond. Hij verontschuldigde zich en zei: Excuses voor het gevallen bord. Nadat hij alles van de grond had gehaald ging hij werkelijk 5 andere tafels langs in een straal van 2 tot 10 meter. Waarbij hij overal zei: Excuses voor het gevallen bord. Best apart want sommige gasten hadden het niet eens gezien of gehoord.

Alle opvolgende gerechten die kwamen voelde de popie jopie ober zich ineens heel onzeker. Hij zei ook dat hij met zweet in zijn handen stond bij onze tafel. Dat bleek wel, want kort daarna liet hij een mes uit zijn handen vallen. Waarna hij met een klein lachje de keuken in verdween. Vervolgens hebben wij hem niet meer bij onze tafel gezien.

Toen gebeurde er het volgende.. Tijdens het dessert dacht mijn moeder een pluisje over het tapijt te zien waaien. Maar toen zij goed keek zag ze dat het pluisje pootjes had. Het pluisje was dus een muisje! We besloten een ober te roepen en er zachtjes een melding van te maken. Waarop de ober reageerde met: O ja dat klopt, dat zijn onze vast gasten, ik ken ze bijna allemaal. Ons mond viel open van verbazing en de man liep weg. Sinds dat moment bleven onze ogen gericht op het tapijt en zagen wij de muizen van het ene onder het andere tafelkleed verdwijnen. En dat terwijl wij op de tweede verdieping zaten!

Maar dit was nog niet alles. Kort daarna stond er van een tafel een Poolse vrouw op. Zij nam plaats achter de piano die in het restaurant stond en begon te spelen. Zij miste hier en daar enkele noten maar speelde zelfverzekerd door. Dit terwijl Katie Melua ook uit de speakers kwam. Daarna nam de Poolse vrouw uitgebreid de tijd om bij deze piano te poseren.

Ook toen wij de rekening kregen zorgde dit voor enige verbazing. Bij het drie gangen menu van € 25,- kwam natuurlijk nog het tussengerecht. Niet geheel in verhouding als je het mij vraagt. Voor dit tussengerechtje moesten wij namelijk € 20,- per persoon bijleggen. En ook voor een kop koffie en thee was op de rekening € 8,50 per persoon gerekend. Niet mis.

Al met al waren dit gebeurtenissen die ervoor zorgde dat ik deze avond niet snel zal vergeten.Ook heb ik nog een aandenken, want eenmaal thuis trof ik een stuk van het bord in mijn tas aan die tijdens het vallen van het bord open stond.
Ik heb een hele gezellige avond met mijn moeder gehad, maar of ik hier snel nog eens zal gaan eten betwijfel ik.