Kostenloos genieten

Zondagochtend werd ik wakker, keek uit mijn raam, en zag een pak sneeuw. Na gezellig binnen gezeten te hebben met elkaar was het tijd om de sneeuw in te gaan. De slee werd opgezocht, de winterjassen werden aangetrokken en nog op de valreep werd het fototoestel meegenomen. Zo'n dik pak sneeuw als er lag had ik nog nooit meegemaakt. Ook ik voelde me weer even helemaal kind, want ik klom net als mijn zusje ook op de slee. We hadden een heerlijke middag met elkaar. Tussen het sleeën door gooide we wat sneeuwballen naar elkaar toe en schoten we wat kiekjes.

Een middag genieten van de sneeuw, van elkaar en van het weer heeft ons geen cent gekost.

Heerlijk dat je ook kostenloos kunt genieten. Dat het hem niet altijd in geld hoeft te zitten.

Zien en gezien worden

Vandaag werd ik er weer even aan herinnerd, de Miljonair Fair is van start gegaan. Duizenden bezoekers komen ook dit jaar weer op het exclusieve evenement af. Je vindt er de snelste, kostbaarste, stijlvolste en lekkerste producten op het gebied van luxe. Om te kopen, om van te genieten en om bij weg te dromen. Het is de absolute top van het luxesegment. Zo vindt je er antiek, sportauto's (waaronder een Maybach voor slechts €1 miljoen), jachten, sloepen, design, horloges en juwelen. Ik vraag me nog altijd af welk beroep je moet uitoefenen om zoveel geld te hebben dat je één of meerdere producten van deze beurs kunt aanschaffen. Volgens mij draait het allemaal maar om één ding, zien en gezien worden. Maar zou je er nou echt gelukkiger van worden? Zoveel geld hebben dat je alles maar kunt kopen? Ik denk het niet. Naar mijn idee zit geluk hem in hele andere dingen, zoals in je gezondheid en een goede relatie met vrienden en familie. Tuurlijk is het leuk om af en toe wat duurdere dingen aan te schaffen en er van te genieten, maar als het normaal gaat worden om zulke bedragen uit te geven verschuif je je grenzen denk ik alleen maar. Je gaat jezelf met anderen vergelijken en wil altijd nog iets duurder of nog iets mooiers hebben dan een ander.

Als ik wel eens in dubio sta om een grote uitgave te doen denk ik altijd aan het wijze advies van mijn moeder. Het is ook leuk om van dingen te dromen in plaats van dat je alles maar kunt kopen. En ze heeft wel gelijk. Tevreden zijn met wat je hebt, is de grootste en zekerste rijkdom!

Heerlijke Sinterklaasavond

Onze goedheiligman is inmiddels weer het land uit, maar zijn aanwezigheid ging hier niet stilletjes voorbij. Na een dag hard werken, waarbij de chocoladeletters en pepernoten mij om de oren vlogen, dook ik de keuken in om allemaal kleine gerechtjes klaar te maken. We verzamelde ons in de woonkamer, rond de openhaard, en het feest kon beginnen. De cadeaus lagen rond de openhaard en de hapjes had ik allemaal op tafel gezet. Na elk gerechtje dat we hadden genomen mochten we omstebeurt een cadeautje pakken. Het was een heerlijke en gezellige avond zo met z'n vieren. We genoten niet alleen van het eten, maar ook van elkaar.

Koninklijk bezoek

Vandaag was het weer zover, ik moest werken. Het was lekker druk, dus de tijd vloog! Ik was druk bezig en hielp achter elkaar klanten. Op een gegeven moment zag ik een hele stapel liggen met onder andere pepernoten, chocolade, macarons en sint cadeautjes. Ik dacht nog bij mezelf: 'Zozo, dat is heel wat'. Toen ik van de berg met artikelen omhoog keek zag ik dat de betreffende klant die erbij hoorde de koningin was. Even slikken, ik had haar wel vaker in de winkel gezien, maar nog nooit persoonlijk geholpen. Ik voerde rustig één voor één de artikelen in, in de kassa. Gelukkig was de hofdame erbij. Want hoe moet ik de koningin nou aanspreken? (Hare) majesteit, mevrouw, koningin Beatrix of mevrouw van Oranje Nassau? Ik besloot de hofdame als aanspreekpunt te houden. De winkel liep vol en de andere klanten bestelde ineens iets meer, aangezien de koningin het ook kocht. Toch best spannend, want ondertussen stonden er rondom en in de winkel ook nog eens 4 man aan beveiliging. Het is allemaal goed gegaan en Beatrix verliet uiteindelijk met een glimlach de winkel.

Krenterigheid en zuinigheid

Mijn fiets was toe aan een reparatie. Het voorlicht bleef constant knipperen en ik kreeg mijn achterband niet meer opgepompt. Ik bracht mijn fiets daarom naar de fietsenmaker, liet mijn fiets daar achter en kon hem 2 dagen later weer ophalen. Na €23 afgerekend te hebben zag ik dat er een behoorlijke scheur in mijn gel zadel zat. Toen ik hem bracht zat deze er niet in, anders had ik er gelijk wel een nieuw zadel op laten zetten. Er ontstond een flinke discussie. Mijn moeder was er ook bij en toloreerde dit niet. De fietsenmaker bleef stellig volhouden dat het niet bij hen gebeurd was. Echter keek hij ons de hele discussie niet aan. Hij gaf aan een oplossing voor dit probleem te zoeken. Toen wij vroegen wat hij voor oplossing had, zei hij dat hij een oorzaak bedoelde. Toch raar dat als ik mijn fiets daar breng, nooit kan worden aangetoond dat er geen schade bij hen is ontstaan. We konden naar huis vertrekken en moesten maar zien wat we er mee deden.

Ik denk nog elke keer aan het onrecht dat mij is aangedaan. Zo ook afgelopen zaterdag toen er het volgende gebeurde..

Ik moest zaterdag werken en stond het een en ander in te pakken, totdat er een wat oudere dame naar mij toe kwam die was vergeten om één roller uit haar haar te halen. Zij zei dat ze een cadeautje had gekregen van haar vriendin die haar wilde bedanken voor het werk dat zij had gedaan. Ze toverde een rood doosje bonbons tevoorschijn, dat van ons afkomstig was. Het doosje bleek van Valentijn 2007 te zijn. Deze conclusie konden wij trekken aangezien wij dat doosje al 2 jaar niet meer hadden verkocht. De bonbons die erin zaten waren wit uitgeslagen en je kon er een ruit mee ingooien, zo hard waren ze geworden. Als eigenares vond mijn moeder dit erg sneu voor de vrouw. Ze gaf aan dat de vrouw een paar nieuwe bonbons van ons mee kreeg, zodat ze toch nog iets lekkers had. Mijn moeder deed een stuk of 7 bonbons in het zakje. Op het moment dat ze had zakje dicht wilde vouwen begon de dame te vragen of ook de amandel brulée en de florentine in het zakje mochten. Dit zijn de 2 soorten bonbons die het duurste zijn, aangezien deze een extra handeling met zich meebrengen. Mijn moeder ging er niet tegenin, deed ze in het zakje en wenste de dame nog een prettig weekend.

Over vergoedingen gesproken.. Voor het onrecht dat mij was aangedaan kreeg ik geen nieuw zadel, werd er geen excuses aangeboden, kon ik de volle mep voor mijn reparatie betalen en ging ik geïrriteerd weg. De dame die met het cadeautje van 2 jaar over de datum aankwam had ons met dit probleem opgezadeld , konden wij vergoeden, maakte wij onze excuses vanwege onze naam die erop stond, hoefde zij niets te betalen en had zij een gezellige dag.

Het moet toch niet gekker worden!

Benoordenhoutse kak

Één van de meest duidelijke fysieke kenmerken van Den Haag is de harde, zichtbare lijn tussen arm en rijk. Rijk ben je als je op het zand woont en arm als je op het veen woont. In de denkwereld van de Hagenaar moet alles een eigen plekje hebben. Waar heb je gestudeerd, van wie ben jij er een, dat soort zaken doen ertoe. Ook ikzelf mag het ondervinden. Ik woon al 18 jaar in het Benoordenhout, een wijk in Den Haag. Mijn ouders hebben er nu bijna 21 jaar hun zaak zitten. Als ik over straat loop hoor ik dan ook regelmatig: 'Ja je weet wel, dat is er een van de familie Jarreau'. Overigens is Jarreau een samenvoeging van de voornamen van mijn ouders, Jacqueline en Roel, met een Frans tintje. Toch gaat men er heelmaal in op dat wij Jarreau van ons achternaam heten.
Het moge duidelijk zijn dat de wijk Benoordenhout op het zand gebouwd is.

Het zand in het Benoordenhout is:
* de groentenboer die halve bloemkolen verkoopt, voor de alleenstaande dames op leeftijd
* hergebruik en reparatie, ook als er niets meer te repareren valt
* het kopen van bonbons bij Jarreau, met het stempeltje 'Jarreau' erop, zodat de gast kan zien dat jij je bonbons bij Jarreau hebt gekocht
* ijskast (in plaats van koelkast)
* taartje (in plaats van gebakje)
* een knipje doen (strippenkaart stempelen)

Ik weet niet beter, omdat ik er van kindsaf ben opgegroeid. Mij vallen dit soort dingen dan ook niet meer op. Wel word ik er weer even op geattendeerd als er bijvoorbeeld vrienden of vriendinnen bij mij langs komen. Ik ben van mening dat je van jongs af aan in het Benoordenhout opgegroeid moet zijn om deze vorm van Haagsche kak te kunnen begrijpen.

Welkom in het Benoordenhout!

Macarons de Paris

In Parijs is het al helemaal hip en staan mensen er voor in de rij. Macarons! Voor de mensen die nog niet weten wat het is, even een korte uitleg.
Macarons zijn zachte en smeuïge amandelkoekjes met daartussen een bonbonvulling.

Toen ik met mijn moeder een weekendje in Parijs was, struinde we samen alle patisseriezaken af. Even een kanttekening: mijn ouders hebben een eigen patisserie/chocolaterie. Parijs staat natuurlijk onder andere bekend om zijn mooie patisserie, vandaar dat wij deze kans niet wilde missen om eens een kijkje te nemen. Zodoende hebben wij toen ook macarons gegeten. Echt om je vinger bij op te eten! Ze kosten in Parijs zo'n € 1,80 - € 2,20 per stuk. Maar dat is te verklaren..

Ik zal jullie het hele bereidingsproces van de macarons niet uit de doeken doen, maar het komt er op neer dat het een erg moeilijke receptuur heeft en dus erg arbeidsintensief is. Bijna geen enkele patisserie in Nederland waagt zich aan dit recept. Na lang ontwikkelen, proeven en testen hebben wij het voor elkaar gekregen. Ook mijn ouders hebben de macarons weten neer te zetten! Ze zien er prachtig uit! De macarons hebben opvallende kleuren en zijn precies zoals ze horen.

Vorige week zaterdag was het dan zo ver, de macarons waren voor het eerst te koop bij ons. We deelden ze ter introductie uit aan de klanten en die waren laaiend enthousiast! Ze vlogen werkelijk over de toonbank. Wij hebben niet verwonderlijk ook een aantal klanten met een Franse nationaliteit. Sommige onder hen werden stil bij het nemen van een hap. Zij zeiden dat de macarons nog beter waren als in Parijs! Dat is toch wel een groot compliment.

Ze zijn er in de smaken: chocolade, gezouten caramel, rose - framboos, praline, citrus, pistache en amerenenkers. Ik neem nu elke avond een paar macarons bij de koffie of thee. Toch wel handig dat ik er nu niet meer helemaal voor naar Parijs hoef te gaan. Uiteraard moet ik wel goed op de hoogte blijven van de ontwikkelingen in Parijs, dus...

Vroem.. vroem

Vanaf kleins af aan, gaat mijn interesse uit naar auto's. Ik speelde niet met barbies of poppen. Als je mij wat autootjes gaf was ik zoet. Dit tot verbazing van mijn klasgenootjes in groep 5. Het was maar raar dat je als meisje met auto's speelde. In het weekend als we wel eens naar mijn opa en oma gingen, die nogal rustig en landelijk wonen, was de vraag altijd aan mijn vader: 'Pap, mag ik dan nog een stukje rijden?' En als ik had gereden, kon mijn weekend niet meer stuk!

Dit jaar was het dan zo ver, ik werd 18 jaar. Ik twijfelde geen moment en wilde gelijk mijn rijbewijs halen. Met als gevolg dat ik binnen 1,5 maand mijn rijbewijs in the pocket had. Heerlijk die vrijheid! Ik deed in de gekkigheid een voorstel aan mijn vader. Ik gaf aan dat ik wel eens wilde weten hoe hard zijn auto nu eigenlijk ging. Om dat te testen moesten we wel een weekendje naar Duitsland. Hij stemde er mee in. Het was een hele belevenis om zo hard te mogen rijden. Mijn record tot nu toe is dan ook 217 km/uur. Mijn moeder straalde doodsangsten uit en vond het drie keer niks. Mijn vriendinnen, aan wie ik het verhaal vertelde, konden zich er ook niets bij voorstellen.

Heerlijk vind ik het om samen met mijn vader te kijken naar mooie dure auto's. Wat dat aangaat ben ik voor mijn vader af en toe net een zoon en dochter in één. Met wie hij over de nieuwste snufjes op autogebied kan praten en de AutoRAI kan bezoeken.
Mijn vader heeft dan ook net zelf een nieuwe auto gekocht. Één die nog sneller is dan de vorige! Mijn vader is gelukkig bijna jarig.

Ik heb mijn cadeautje al bedacht.
Een 'gezellig' weekendje weg.