Mijn slotessay: Verstoppertje spelen

Hyves, Facebook en Twitter, het zijn enkele voorbeelden van sociale netwerken die ons onderlinge contact hebben veranderd. Ruim tien jaar geleden had geen mens überhaupt weet van deze netwerken en vandaag de dag lijkt het alsof niemand meer zonder kan. Er kan dus geconcludeerd worden dat het internet de afgelopen jaren haar opmars heeft gemaakt. Maar is het terecht dat deze vormen van digitale media sociaal worden genoemd? Het doet mij namelijk eerder denken aan het spel ‘verstoppertje’, waarbij iedereen zich als het ware verstopt achter zijn of haar account op een sociaal netwerk. Hebben wij misschien een andere dimensie gegeven aan dit spel? Kortom: kan het zijn dat wij door deze sociale media steeds asocialer zijn geworden?

De technologische ontwikkeling van sociale media heeft gezorgd voor een vooruitgang op zowel visueel als technisch gebied. Het delen van informatie, foto’s en video’s is nog nooit zo gemakkelijk geweest en ook het onderhouden van contacten en vriendschappen is met een paar muisklikken gedaan.
Maar wat is het effect hiervan op de gebruiken en omgangsnormen in onze Nederlandse samenleving? Zijn wij door de jaren heen niet steeds individualistischer geworden? Volgens Koningin Beatrix is dit wel degelijk het geval. Zo zei zij vorig jaar het volgende in haar kersttoespraak: ‘Mensen communiceren via snelle korte boodschapjes. Onze samenleving wordt steeds individualistischer. Persoonlijke vrijheid is los komen te staan van verbondenheid met de gemeenschap.’ Naar mijn idee wordt dit dagelijks bevestigd. Tegenwoordig lijkt men namelijk nog weinig aandacht te hebben voor de medemens. Iedereen is voornamelijk met zichzelf bezig. Zo zag ik laatst in een restaurant dat de ober stond te wachten bij een tafel om de bestelling op te nemen. De vrouw in kwestie was, zoals zij zei, druk bezig om haar ‘volgers’ te laten weten waar zij was.

De Franse filosoof Paul Ricoeur geeft in zijn narratieve identiteitstheorie een verklaring voor dit soort taferelen. Zo zegt hij: ‘Het beeld dat van ons bestaat is van invloed op het handelen en de beleving van onszelf en dat van de ander.’ Het internet is dan ook bij uitstek de plaats waar louter uitwisseling van symbolen en representaties plaatsvindt tussen de gebruikers. Dit is dan ook de reden waarom mensen tegenwoordig zoveel gebruik maken van de media, die ons daartoe in staat stellen. Hier zoeken zij hun bezieling, betrokkenheid en binding. Liesbeth van Zoonen noemt dit de rituele functie van de media, in haar boek Media, cultuur en burgerschap. Wat inhoudt dat je als individu onderdeel bent van meerdere gemeenschappen, waarbij je in vrijheid (persoonlijke) gegevens kunt delen en uitwisselen. Zij is echter niet de enige die deze onafhankelijkheid heeft opgemerkt.

Henk Blanken en Mark Deuze schreven in hun boek PopUp, waarin zij de botsing tussen oude en nieuwe media aan de orde stellen, dat we vrijer en onafhankelijker zijn dan ooit. Wat zelfs neigt naar ietwat asociaal gedrag waarbij wij in grote lijnen onbekommerd en onverstoorbaar langs elkaar heen leven. Deze redenering sluit aan bij mijn visie op de samenleving. Zo lijkt er een verband te bestaan tussen de doorgeschoten individualisering en de opkomst van deze nieuwe sociale media. Een kenmerk voor het internet is namelijk het feit dat elke gebruiker zijn eigen uitgever is. Hierdoor hebben wij als individu de mogelijkheid gekregen om zelf nieuws te maken. Dankzij de oude en nieuwe media zijn er manieren ontstaan om online met elkaar in contact te komen en dit nieuws te publiceren, maar gaat dit niet ten koste van de offline omgang met elkaar? Als ik om me heen kijk op het station, tijdens de les en zelfs tijdens een verjaardag zie ik mensen die bezig zijn met het up to date houden van hun online profielen. We zitten naast of tegenover elkaar maar leven onverstoord in onze eigen wereld. Het voeren van een persoonlijk gesprek zit er vaak niet meer in. Veel liever vernemen we het nieuws via tweets, krabbels en berichtjes op Facebook.

Zo zat ik laatst met een aantal vrienden aan tafel. We waren in gesprek met elkaar, maar ik merkte dat twee vrienden zich hieraan onttrokken. Ik zag hen wel met een telefoon in hun handen zitten en vroeg of er misschien iets aan de hand was. Wat bleek, de twee waren met elkaar in gesprek door middel van het versturen van berichtjes. Ze zaten nota bene tegenover elkaar, maar een persoonlijk gesprek, waarbij de twee elkaar aankeken, was er niet bij. In mijn ogen was dit toch wel een asociale actie naar de groep en een genante vertoning.

In de natuurlijke offline omgang hebben wij elkaar dus tegenwoordig steeds minder te vertellen. Iedereen is overal van op de hoogte. Zo vertelt Bas Heijne in zijn boek Onredelijkheid dat ons perspectief wereldwijd is geworden. Waarmee hij wil zeggen dat al ons nieuws wordt gezien als wereldnieuws. Deze uitspraak ondersteunt ook mijn kijk op de sociale media. Mensen publiceren massaal hun bezigheden, foto’s, filmpjes en ga zo maar door. Zij vinden het zelf zo interessant dat heel de wereld het mag weten. Dit alles het liefst via het net, zodat iedereen er op kan reageren en deze reacties vervolgens weer kan lezen. Ik ben van mening dat dit ten koste gaat van de sociale vaardigheden. We kijken de mensen om ons heen niet meer aan, maar we checken wel met enige regelmaat op onze mobieltjes of er iets nieuws is binnengekomen op Facebook, Hyves of Twitter. Als dit nog geen asociaal gedrag te noemen is, is er altijd nog de mogelijkheid om dit te creëren. Zonder dat iemand je ook maar op de vingers tikt kun je op deze netwerksites roepen wat je wilt. De mogelijkheid ligt voor handen om elkaar te overschreeuwen, zonder ook maar enige onderbouwing.

Het vinden van een online medium waar je je achter kunt verstoppen gaat met gemak, maar het loskomen van die plek is voor velen een probleem. Het komt erop neer dat bezieling tegenwoordig gevonden moet worden in de netwerksamenleving. Het lijkt erop dat iedereen zich als een vis in het water voelt in deze egoïstische, asociale, vluchtige samenleving vol kortstondige contacten van talloos veel individuen. Het spel verstoppertje is dus niet meer iets van vroeger, maar weer razend actueel!

Passies

Gisteren was ik lekker een dagje vrij. Even een dagje niet werken en alleen maar leuke en gezellige dingen doen.
De dag begon al goed, ik kon wat langer in mijn bed blijven liggen. Na mezelf op m'n gemakje aangekleed te hebben kon ik mijn zusje van school gaan halen in Rijswijk.
Ik sprong m'n vaders auto in, deed m'n zonnebril op en deed het glazendak open. Als ik ergens van kan genieten is het autorijden wel!
Eenmaal thuis hadden mijn vader en moeder hun werkzaamheden afgerond en konden we richting Amsterdam vertrekken.
Na de auto geparkeerd te hebben, begonnen we met een Amsterdams broodje. We liepen wat door het centrum en gingen vervolgens een bekend kroketje eten bij Kwekkeboom. Na weer wat geshopt te hebben kwamen we langs patisserie Pompadour. Als een klein kind stond ik mezelf te vergapen aan al het lekkers. Ondanks dat ik dit thuis ook heb, is het toch wel leuk om eens aan de andere kant van de toonbank te staan. We besloten er een kopje koffie te gaan drinken met een lekker stukje taart. Ik had een heerlijk stuk chocoladetruffeltaart. Mmm..
We sloten de dag af door langs te gaan bij vrienden in Amsterdam. En toen was het weer tijd om richting Den Haag te gaan. Het was mijn beurt, dus ik heb weer lekker een stuk kunnen rijden.

Het was een geweldige dag. En naar aanleiding van al deze passies heb ik nu één voornemen:

Samen met een vriend(in) een dag/weekend naar Parijs, met de auto, en daar genieten van alle mooie stukjes patisserie.

Dit moet naar mijn idee te realiseren zijn..

Wie is de chef?

Wie is de chef? is een programma dat te zien is op RTL4. In het programma krijg je een kijkje in de keuken van vier enthousiaste kookgekken. Iederen avond probeert één van hen een onvergetelijk diner neer te zetten. Maar één van hen is een professionele kok. De kandidaten moeten dus uit zien te vinden wie van de groep de chef is.

Over een paar weken zit er een mannelijke liefhebber van koken in het programma. Ik kan je één ding verklappen.. Als dessert maakt hij een Italiaanse chocolade taart. En waar moet je zijn als je chocolade wilt kopen? Precies! Bij mij.

En zo gebeurde het dat ik vorige week zaterdag, met Pasen, voor de camera stond en deze lieve man chocolade druppels moest verkopen. Maar laten wij nou net geen chocoladedruppels verkopen. Wij verkopen namelijk enkel producten waar deze in verwerkt zijn. Maar..met een beetje improviseren leek het net alsof dit artikel in ons assortiment zat gebakken.

De opname ging goed. Alhoewel het ook best een beetje spannend was om in een volle winkel voor de camera te staan. Alle klanten keken natuurlijk naar mij en dachten na één shot gelijk een bestelling bij mij te kunnen plaatsen. Waarbij ik hen toch echt even teleur moest stellen.

Al met al was het een hele leuke ervaring. Het is natuurlijk nog maar de vraag of deze bewuste man ook echt de chef is. Om daar achter te komen zou ik het programma maar goed in de gaten houden! Als het goed is ben ik binnen 1 a 2 weken dus te zien in het programma.

Het is alleen niet te hopen dat na deze uitzending mensen massaal voor chocoladedruppels bij ons in de rij gaan staan. Gelukkig is er genoeg andere chocoalde te krijgen.

En waarschijnlijk zijn de klanten nog nooit een chocolaatje tegen gekomen dat zij niet lekker vonden.

Passion for pastry and Mercedes

Donderdagavond was er een introductie van twee nieuwe Mercedessen op het Forepark bij de Mercedes-Benz. Er was gevraagd of mijn ouders deze feestelijke avond iets wilden opleuken, door middel van het uitdelen van iets lekkers.

En zo kwam het dat ik donderdagavond, met een speciaal daarvoor bedrukt macaron shirt, macarons liep uit te delen. Dit samen met een college en mijn moeder.
Het publiek dat er liep was erg verschillend. Je had er bijvoorbeeld de volgende combinaties:
* Mannen waarvan het leek alsof ze dachten: Kijk mij hier eens even dik doen. Vaak gevolgd door hun zoon die dit gedrag immiteerde met daarachter hun vrouw. Op hoge hakken, haar netjes geföht, en rode lippenstift
* Oudere stellen, die nu eens gingen kijken of er een leuk cabrio'tje voor hen bij stond
* Dikke mannen die amper uit bepaalde auto's konden komen en die met name voor de hapjes kwamen
* En de zogenaamde 'normale mensen' die het gewoon een gezellig avondje vonden


Grappig was wel dat veel mensen Jarreau herkenden. Dit maakte het een stuk gemakkelijker om de macarons uit te delen. Ik vond het erg leuk om mee te maken en zou het zo weer een keer doen. Ik heb er naast de andere lekkere hapjes genoeg moois gezien.

Zoals Janis Joplin ooit zong: O Lord won't you buy me a Mercedes-Benz?

Mmm..sushi

In het begin had ik niet echt een goed woord over voor sushi, maar na het een aantal keren gegeten te hebben ben ik er nu helemaal weg van! Bijna elk weekend probeer ik mijn ouders wel zo gek te krijgen om sushi te gaan eten. Dit weekend staat er, helaas, geen sushi op de planning. Dit omdat wij zaterdag altijd een patatje eten en morgenavond niet thuis zijn. Jammer! Maar laat ik nou net vandaag een doosje sushi cadeau krijgen van een voor mij redelijk onbekende jongen..

Ik herkende de jongen enigzins van de viszaak die bij ons in de straat zit. Hij werkt daar zo af en toe in de verkoop. Ik had hem daar in totaal zo'n twee keer gezien. Vandaag kwam hij bij ons in de winkel. Hij kwam vier gebakjes halen voor zijn baas en één voor hemzelf. Na het lijstje van zijn baas afgewerkt te hebben moest hij er nog één kiezen. Hij vond het moeilijk om te kiezen en stelde mij de vraag: 'Wat vind jij nou lekker?' Ik wees er een paar aan, maar uiteindelijk koos hij er een, die ik juist niet had aangewezen. Sukkel dacht ik, waarom vraag je het dan?
Terwijl ik ondertussen alles in een doosje deed kwam de volgende vraag: 'Ga je vanavond nog iets doen?' Na enige twijfel antwoordde ik: 'Ja, leren voor m'n tentamens'. Sukkel dacht hij toen waarschijnlijk, nadat hij had uitgelegd dat hij ondanks zijn tentamen Frans van maandag toch echt nog ging stappen.

Een collega van mij vroeg toen hij weg was: 'Kende jij hem?' Waarop ik antwoordde dat ik hem alleen van gezicht kende.


Een paar uur later verscheen hij weer in de winkel. Hij stoof op mij af en zei: 'Kijk eens een doosje sushi voor je, geniet er maar lekker van.' Ik reageerde natuurlijk uiterst enthousiast met: 'Owww sushi, daar ben ik gek op!' Waarna hij vervolgens weer verdween. Ik weet niet of dit gewoon een aardig presentje was, of dat hij er meer mee bedoelde..
Ik was er in ieder geval erg blij mee! Zo had ik toch nog mijn sushi dit weekend.

Daughters of Africa

Ik vind het altijd echt een uitje om naar het theater te gaan. Mijn moeder is altijd van de leuke uitjes en had dit keer kaarten geregeld voor Daughters of Africa. Mijn moeder had ook kaarten geregeld voor haar vriendin en haar dochter. En zo gingen twee moeders met hun dochter(s) vrijdagavond 12 maart naar Koninklijk Theater Carré...

Daughters of Africa is een voorstelling waarin 12 jonge meiden uit meerdere Afrikaanse landen het podium vullen. Met hun eigen culturen en hun eigen interpretatie van de Westerse wereld. Het is een show waarin gezongen wordt onder begeleiding van een live orkest. Alleen dat was al geweldig. Als je de zangkunsten van Afrikanen vergelijkt met die van Nederlanders is het een wereld van verschil! Ik zat af en toe echt met kippenvel.
Ook vertellen de vrouwen om de beurt iets over hun leven. Wat zij hebben meegemaakt en welke dromen zij nog voor de toekomst hebben. Er zitten echt mooie verhalen bij.

We zaten op de tweede rij en konden alles dus goed zien. Hetgeen waar ik persoonlijk alleen niet zo van hou is dat je als zaal mee moet doen. En ook dit moment brak op een gegeven moment aan. Alle vrouwen tussen de 10 en 20 jaar moesten opstaan en de heupen eens even flink heen en weer bewegen. Aangezien op rij één allemaal oude en dikke mannen zaten was ik dus samen met mijn zusje de voorste in de zaal die en public zijn heupen moest gaan bewegen. Dit ging er niet in bij mij. Vervolgens werd alle vrouwen tussen de 20 en 50 jaar gevraagd op te staan en hetzelfde te doen. Toen moest ik er toch echt aan gaan geloven. Niemand zou immers geloven dat ik jonger als 9 jaar of 50+ was.

Al met al heb ik een geweldige avond gehad en raad ik deze show bij iedereen aan!

Een avond om nooit te vergeten

Tijdens de restaurantweek kun je voor € 25,- bij een sterren restaurant gaan eten. Een leuk concept, en ook wij hadden een plaatsje weten te bemachtigen. Samen met mijn moeder ging ik dinsdagavond dan ook eten bij een van deze restaurants. Een restaurant gevestigd in een vijf sterren hotel. Het was een avond die ik niet snel zal vergeten. Ik zal jullie vertellen waarom..

Nadat wij plaats hadden genomen aan onze gereserveerde tafel kwam er een wat popie jopie ober naar ons toe. Hij draaide zijn riedel af om extra opties naast het menu te verkopen. Zoals een fles water, olijfolie bij het brood en een dure wijn. Samen met mijn moeder besloten wij er de sport van te maken om tegen al die extra opties nee te zeggen. Totdat we de amuse op hadden. Het smaakte werkelijk voortreffelijk en de smaakcombinaties waren goed op elkaar afgestemd. Toen kwam er een andere ober die op een deftige toon vroeg of wij het menu met een tussengerechtje wilde uitbreiden. Wij besloten het te doen, we waren tenslotte een avondje uit. Een gerecht dat werd omschreven als gamba's in een vanillesaus.

Na het voorgerecht gekregen te hebben volgde het tussengerecht. Een beetje een tegenvaller want het bleek een stuk kabeljauw te zijn met daar bovenop één gamba. Aangezien ik niet zo van witvis hou, had ik een stuk laten liggen. De popie jopie ober kwam de borden ophalen en vroeg of het niet erg in de smaak was gevallen. Op het moment dat hij mijn bord oppakte liet hij het uit zijn handen vallen, vloog het stuk kabeljauw over het tapijt en lag het bord in stukken op de grond. Hij verontschuldigde zich en zei: Excuses voor het gevallen bord. Nadat hij alles van de grond had gehaald ging hij werkelijk 5 andere tafels langs in een straal van 2 tot 10 meter. Waarbij hij overal zei: Excuses voor het gevallen bord. Best apart want sommige gasten hadden het niet eens gezien of gehoord.

Alle opvolgende gerechten die kwamen voelde de popie jopie ober zich ineens heel onzeker. Hij zei ook dat hij met zweet in zijn handen stond bij onze tafel. Dat bleek wel, want kort daarna liet hij een mes uit zijn handen vallen. Waarna hij met een klein lachje de keuken in verdween. Vervolgens hebben wij hem niet meer bij onze tafel gezien.

Toen gebeurde er het volgende.. Tijdens het dessert dacht mijn moeder een pluisje over het tapijt te zien waaien. Maar toen zij goed keek zag ze dat het pluisje pootjes had. Het pluisje was dus een muisje! We besloten een ober te roepen en er zachtjes een melding van te maken. Waarop de ober reageerde met: O ja dat klopt, dat zijn onze vast gasten, ik ken ze bijna allemaal. Ons mond viel open van verbazing en de man liep weg. Sinds dat moment bleven onze ogen gericht op het tapijt en zagen wij de muizen van het ene onder het andere tafelkleed verdwijnen. En dat terwijl wij op de tweede verdieping zaten!

Maar dit was nog niet alles. Kort daarna stond er van een tafel een Poolse vrouw op. Zij nam plaats achter de piano die in het restaurant stond en begon te spelen. Zij miste hier en daar enkele noten maar speelde zelfverzekerd door. Dit terwijl Katie Melua ook uit de speakers kwam. Daarna nam de Poolse vrouw uitgebreid de tijd om bij deze piano te poseren.

Ook toen wij de rekening kregen zorgde dit voor enige verbazing. Bij het drie gangen menu van € 25,- kwam natuurlijk nog het tussengerecht. Niet geheel in verhouding als je het mij vraagt. Voor dit tussengerechtje moesten wij namelijk € 20,- per persoon bijleggen. En ook voor een kop koffie en thee was op de rekening € 8,50 per persoon gerekend. Niet mis.

Al met al waren dit gebeurtenissen die ervoor zorgde dat ik deze avond niet snel zal vergeten.Ook heb ik nog een aandenken, want eenmaal thuis trof ik een stuk van het bord in mijn tas aan die tijdens het vallen van het bord open stond.
Ik heb een hele gezellige avond met mijn moeder gehad, maar of ik hier snel nog eens zal gaan eten betwijfel ik.