Macarons de Paris

In Parijs is het al helemaal hip en staan mensen er voor in de rij. Macarons! Voor de mensen die nog niet weten wat het is, even een korte uitleg.
Macarons zijn zachte en smeuïge amandelkoekjes met daartussen een bonbonvulling.

Toen ik met mijn moeder een weekendje in Parijs was, struinde we samen alle patisseriezaken af. Even een kanttekening: mijn ouders hebben een eigen patisserie/chocolaterie. Parijs staat natuurlijk onder andere bekend om zijn mooie patisserie, vandaar dat wij deze kans niet wilde missen om eens een kijkje te nemen. Zodoende hebben wij toen ook macarons gegeten. Echt om je vinger bij op te eten! Ze kosten in Parijs zo'n € 1,80 - € 2,20 per stuk. Maar dat is te verklaren..

Ik zal jullie het hele bereidingsproces van de macarons niet uit de doeken doen, maar het komt er op neer dat het een erg moeilijke receptuur heeft en dus erg arbeidsintensief is. Bijna geen enkele patisserie in Nederland waagt zich aan dit recept. Na lang ontwikkelen, proeven en testen hebben wij het voor elkaar gekregen. Ook mijn ouders hebben de macarons weten neer te zetten! Ze zien er prachtig uit! De macarons hebben opvallende kleuren en zijn precies zoals ze horen.

Vorige week zaterdag was het dan zo ver, de macarons waren voor het eerst te koop bij ons. We deelden ze ter introductie uit aan de klanten en die waren laaiend enthousiast! Ze vlogen werkelijk over de toonbank. Wij hebben niet verwonderlijk ook een aantal klanten met een Franse nationaliteit. Sommige onder hen werden stil bij het nemen van een hap. Zij zeiden dat de macarons nog beter waren als in Parijs! Dat is toch wel een groot compliment.

Ze zijn er in de smaken: chocolade, gezouten caramel, rose - framboos, praline, citrus, pistache en amerenenkers. Ik neem nu elke avond een paar macarons bij de koffie of thee. Toch wel handig dat ik er nu niet meer helemaal voor naar Parijs hoef te gaan. Uiteraard moet ik wel goed op de hoogte blijven van de ontwikkelingen in Parijs, dus...

Vroem.. vroem

Vanaf kleins af aan, gaat mijn interesse uit naar auto's. Ik speelde niet met barbies of poppen. Als je mij wat autootjes gaf was ik zoet. Dit tot verbazing van mijn klasgenootjes in groep 5. Het was maar raar dat je als meisje met auto's speelde. In het weekend als we wel eens naar mijn opa en oma gingen, die nogal rustig en landelijk wonen, was de vraag altijd aan mijn vader: 'Pap, mag ik dan nog een stukje rijden?' En als ik had gereden, kon mijn weekend niet meer stuk!

Dit jaar was het dan zo ver, ik werd 18 jaar. Ik twijfelde geen moment en wilde gelijk mijn rijbewijs halen. Met als gevolg dat ik binnen 1,5 maand mijn rijbewijs in the pocket had. Heerlijk die vrijheid! Ik deed in de gekkigheid een voorstel aan mijn vader. Ik gaf aan dat ik wel eens wilde weten hoe hard zijn auto nu eigenlijk ging. Om dat te testen moesten we wel een weekendje naar Duitsland. Hij stemde er mee in. Het was een hele belevenis om zo hard te mogen rijden. Mijn record tot nu toe is dan ook 217 km/uur. Mijn moeder straalde doodsangsten uit en vond het drie keer niks. Mijn vriendinnen, aan wie ik het verhaal vertelde, konden zich er ook niets bij voorstellen.

Heerlijk vind ik het om samen met mijn vader te kijken naar mooie dure auto's. Wat dat aangaat ben ik voor mijn vader af en toe net een zoon en dochter in één. Met wie hij over de nieuwste snufjes op autogebied kan praten en de AutoRAI kan bezoeken.
Mijn vader heeft dan ook net zelf een nieuwe auto gekocht. Één die nog sneller is dan de vorige! Mijn vader is gelukkig bijna jarig.

Ik heb mijn cadeautje al bedacht.
Een 'gezellig' weekendje weg.