Koninklijk bezoek

Vandaag was het weer zover, ik moest werken. Het was lekker druk, dus de tijd vloog! Ik was druk bezig en hielp achter elkaar klanten. Op een gegeven moment zag ik een hele stapel liggen met onder andere pepernoten, chocolade, macarons en sint cadeautjes. Ik dacht nog bij mezelf: 'Zozo, dat is heel wat'. Toen ik van de berg met artikelen omhoog keek zag ik dat de betreffende klant die erbij hoorde de koningin was. Even slikken, ik had haar wel vaker in de winkel gezien, maar nog nooit persoonlijk geholpen. Ik voerde rustig één voor één de artikelen in, in de kassa. Gelukkig was de hofdame erbij. Want hoe moet ik de koningin nou aanspreken? (Hare) majesteit, mevrouw, koningin Beatrix of mevrouw van Oranje Nassau? Ik besloot de hofdame als aanspreekpunt te houden. De winkel liep vol en de andere klanten bestelde ineens iets meer, aangezien de koningin het ook kocht. Toch best spannend, want ondertussen stonden er rondom en in de winkel ook nog eens 4 man aan beveiliging. Het is allemaal goed gegaan en Beatrix verliet uiteindelijk met een glimlach de winkel.

Krenterigheid en zuinigheid

Mijn fiets was toe aan een reparatie. Het voorlicht bleef constant knipperen en ik kreeg mijn achterband niet meer opgepompt. Ik bracht mijn fiets daarom naar de fietsenmaker, liet mijn fiets daar achter en kon hem 2 dagen later weer ophalen. Na €23 afgerekend te hebben zag ik dat er een behoorlijke scheur in mijn gel zadel zat. Toen ik hem bracht zat deze er niet in, anders had ik er gelijk wel een nieuw zadel op laten zetten. Er ontstond een flinke discussie. Mijn moeder was er ook bij en toloreerde dit niet. De fietsenmaker bleef stellig volhouden dat het niet bij hen gebeurd was. Echter keek hij ons de hele discussie niet aan. Hij gaf aan een oplossing voor dit probleem te zoeken. Toen wij vroegen wat hij voor oplossing had, zei hij dat hij een oorzaak bedoelde. Toch raar dat als ik mijn fiets daar breng, nooit kan worden aangetoond dat er geen schade bij hen is ontstaan. We konden naar huis vertrekken en moesten maar zien wat we er mee deden.

Ik denk nog elke keer aan het onrecht dat mij is aangedaan. Zo ook afgelopen zaterdag toen er het volgende gebeurde..

Ik moest zaterdag werken en stond het een en ander in te pakken, totdat er een wat oudere dame naar mij toe kwam die was vergeten om één roller uit haar haar te halen. Zij zei dat ze een cadeautje had gekregen van haar vriendin die haar wilde bedanken voor het werk dat zij had gedaan. Ze toverde een rood doosje bonbons tevoorschijn, dat van ons afkomstig was. Het doosje bleek van Valentijn 2007 te zijn. Deze conclusie konden wij trekken aangezien wij dat doosje al 2 jaar niet meer hadden verkocht. De bonbons die erin zaten waren wit uitgeslagen en je kon er een ruit mee ingooien, zo hard waren ze geworden. Als eigenares vond mijn moeder dit erg sneu voor de vrouw. Ze gaf aan dat de vrouw een paar nieuwe bonbons van ons mee kreeg, zodat ze toch nog iets lekkers had. Mijn moeder deed een stuk of 7 bonbons in het zakje. Op het moment dat ze had zakje dicht wilde vouwen begon de dame te vragen of ook de amandel brulée en de florentine in het zakje mochten. Dit zijn de 2 soorten bonbons die het duurste zijn, aangezien deze een extra handeling met zich meebrengen. Mijn moeder ging er niet tegenin, deed ze in het zakje en wenste de dame nog een prettig weekend.

Over vergoedingen gesproken.. Voor het onrecht dat mij was aangedaan kreeg ik geen nieuw zadel, werd er geen excuses aangeboden, kon ik de volle mep voor mijn reparatie betalen en ging ik geïrriteerd weg. De dame die met het cadeautje van 2 jaar over de datum aankwam had ons met dit probleem opgezadeld , konden wij vergoeden, maakte wij onze excuses vanwege onze naam die erop stond, hoefde zij niets te betalen en had zij een gezellige dag.

Het moet toch niet gekker worden!

Benoordenhoutse kak

Één van de meest duidelijke fysieke kenmerken van Den Haag is de harde, zichtbare lijn tussen arm en rijk. Rijk ben je als je op het zand woont en arm als je op het veen woont. In de denkwereld van de Hagenaar moet alles een eigen plekje hebben. Waar heb je gestudeerd, van wie ben jij er een, dat soort zaken doen ertoe. Ook ikzelf mag het ondervinden. Ik woon al 18 jaar in het Benoordenhout, een wijk in Den Haag. Mijn ouders hebben er nu bijna 21 jaar hun zaak zitten. Als ik over straat loop hoor ik dan ook regelmatig: 'Ja je weet wel, dat is er een van de familie Jarreau'. Overigens is Jarreau een samenvoeging van de voornamen van mijn ouders, Jacqueline en Roel, met een Frans tintje. Toch gaat men er heelmaal in op dat wij Jarreau van ons achternaam heten.
Het moge duidelijk zijn dat de wijk Benoordenhout op het zand gebouwd is.

Het zand in het Benoordenhout is:
* de groentenboer die halve bloemkolen verkoopt, voor de alleenstaande dames op leeftijd
* hergebruik en reparatie, ook als er niets meer te repareren valt
* het kopen van bonbons bij Jarreau, met het stempeltje 'Jarreau' erop, zodat de gast kan zien dat jij je bonbons bij Jarreau hebt gekocht
* ijskast (in plaats van koelkast)
* taartje (in plaats van gebakje)
* een knipje doen (strippenkaart stempelen)

Ik weet niet beter, omdat ik er van kindsaf ben opgegroeid. Mij vallen dit soort dingen dan ook niet meer op. Wel word ik er weer even op geattendeerd als er bijvoorbeeld vrienden of vriendinnen bij mij langs komen. Ik ben van mening dat je van jongs af aan in het Benoordenhout opgegroeid moet zijn om deze vorm van Haagsche kak te kunnen begrijpen.

Welkom in het Benoordenhout!